Ha... Ha... Hatsjoe!
11 Jan 2023Geschreven in januari 2022. Nu is het tijd voor de plaatsing.
Het is avond. De kids liggen in bed, manlief achter zijn laptop. Ik zit lekker ontspannen op de bank, met een film op. Ik merk op dat mijn ogen een beetje moe beginnen aan te voelen. Oh jee… De voor mij bekende voor-het-ziek-worden-vermoeide-ogen symptoom.
Even later zit ik een beetje te sniffen. En kort daarna: Hatsjoe! Oh nee hè?! Ik begin toch niet ziek te worden? Ik besluit om op te staan. Ik pak mijn vitamine c, zink en andere antioxidanten mix potje en neem met wat water een capsule in. Zo, klaar. Terug op de warme bank de film herstarten.
Nou mag je best weten dat ik graag oplossing zoek in de natuur. Ik heb na de pubertijd geen paracetamol of iets dergelijks ingenomen. Correctie: toch wel verdoving bij de tandarts en weeëninfuus gekregen bij mijn eerste bevalling. Verder houd ik het op ‘puur natuur’. Waarom? Destijds instinctief zo gehandeld. Vaak las ik op de gebruiksaanwijzingen over de eventuele bijwerkingen en ingrediëntenlijst. Op het Internet zocht ik uit wat een bepaald ingrediënt voor ons lichaam doet.
Ik weet en snap heel goed dat medicatie soms gewoon nodig is. Zoals bij acute (levensbedreigende) situaties, ernstige ziektes, palliatieve zorg, rondom een operatie etc. Ik ben er ook niet tegen. Als het moet, dan moet het ook. En ik ben ook heel dankbaar dat ze er zijn.
Maar voor de andere onschuldige “kleine” ziekten en klachten als verkoudheid, griep, kinderziekten enz. vind ik dat ik hier, gelukkig, keuze in heb.
Ik geloof in de genezingskracht van elk mens. Kijk eens wat een wonder het leven is. Ik bedoel, kijk eens naar hoe van twee lichaamscellen tot een ware baby ontstaat. Met handen en voeten. En dat de geboren baby groeit als kool. Of als het kind is gevallen, er binnen een mum van tijd een korstje over de wond heen ontwikkelt. Als een beschermlaag en herstellaag. Hoe doet ons intelligent lichaam dit allemaal toch?
Net als dat een plant zichzelf kan helen, kan ons lichaam (in bepaalde conditie) ook zichzelf genezen. De natuur geneest zichzelf ook. Het is kwestie van tijd.
En dat lijkt een soort issue van tegenwoordig. We hebben geen tijd. We hebben het druk. Dit moet, dat moet. Er is geen tijd voor ziek zijn. Dus hup met dat pilletje.
Terug naar mijn verhaal… Na de film begin ik toch meer te loopneuzen. NEEE! is mijn eerste gedachte. Nee, ik kan echt niet ziek worden. Ik mag niet ziek worden. Deze week heb ik twee belangrijke/leuke afspraken staan met die en die. Om nog maar te zwijgen over de zorg van mijn gezin. Ik begin mij al praktische zorgen te maken. Wie kookt er dan voor hen? Hoe moet dat met de zwemles van mijn zoon? En de karateles van mijn andere zoon? En als mijn jongste zoon weer zo’n driftbui heeft, wat dan?
Ho, ho, ho. Nee, niet de kerstman, die is al een tijdje vertrokken. Ik zeg het tegen mijzelf: Ho, stop. Haal even diep adem. Ik voel even later mijn schouders ontspannen. Voor de zekerheid doe ik een corona zelftest: negatief. Vervolgens stel ik aan mezelf de vraag: Waarom mag ik niet ziek zijn? Ik word er even stil van. Vergaat de wereld dan?
Ja, mijn wereld. Probeert die stem, de mind nog.
Letterlijk?
Nee, dat weer niet.
Waarom mag ik dan niet ziek zijn?
Waarom kan ik geen rust aan mezelf gunnen?
Waarom mag mijn lichaam zich niet uiten? Waarom onderdrukken met medicatie?
Waarom vertrouw ik niet op de genezingskracht van mijn lichaam?
Waarom?
Nu heb ik zelf genoeg ervaren dat het ziek worden, naast de fysieke oorzaken, bij mij vaak ook een emotionele betekenis heeft.
Zo is bekend dat stress bijvoorbeeld het risico op hart- en vaatziekten kan verhogen. In films zie je scènes waarin een persoon een hartaanval krijgt na bepaalde heftige emoties. Wij ervaren emoties, het lichaam volgt.
Ons lichaam bestaat uit moleculen, cellen en elektronen. In de natuurkunde en scheikunde zijn alles stofjes en energie. Emotie is ook energie. Emoties die we niet willen ervaren (onderdrukken, negeren) worden niet geuit en doorvoeld. De emotie ebt langzamerhand wel weg en denken we dat we het losgelaten hebben. Maar de energie ervan blijft in het lichaam. Het wordt op celniveau opgeslagen. Ik ben van mening dat als ik niets met mijn emoties doe, dat mijn lichaam er vroeg of laat iets mee zal doen.
Ik pak een van mijn boeken en blader er in. Ik zoek onder ‘loopneus’. Ik lees onder ander woorden als: hopeloos (mezelf willen beschermen), wantrouw (zich aangevallen voelen).
Huh, daar klopt niks van!
Leuk, die mind van me. Mijn lieve mind. Geeft niet, die weet het niet beter. Maar ik wel. Ik denk nog eens na. Wat was er een paar dagen ervoor gebeurd? Wat gebeurde er, waardoor ik mij misschien hopeloos of wantrouw voelde?
Opeens kwam inderdaad een situatie weer naar boven, waarin ik me zo voelde. Persoon A had drie dagen geleden onverwachts iets aangekondigd, waar ik betrokken bij was en ik eigenlijk totaal niet mee eens was. Ik voelde destijds een duidelijke nee in mij. Maar ik zei toen niets. Ik kwam in de welbekende freeze modus.
Achteraf had ik wel tegen manlief geklaagd dat ik vond dat persoon A mij totaal niet respecteerde. Dat persoon A eigenlijk eerst met mij moest overleggen, voordat persoon A het wereldwijd aankondigde.
Mijn lichaam wilt iets kwijt. Of mijn lichaam wilt iets zeggen tegen mij. En omdat mijn lichaam niet kan praten, communiceert zij op een ander manier met mij. Het enige wat ik hoef te doen, is stil zijn en ernaar luisteren.
Mijn lichaam is dus nu op een ander niveau deze emoties aan het afvoeren. Het reinigt zichzelf. Net als dat we voedsel tot ons nemen, het verteren/eigen maken, om vervolgens de rest weer los te laten in de wc. En dit keer uit het zich bij mij in een loopneus.
Dit besef van de hele situatie doet mij glimlachen. Dank je wel lichaam. Je mag er zijn. Snif. Loopneus. Snuit. Dank je wel.
