Ik ben een heks
31 Okt 2022Vandaag is het Halloween. Op zo’n dag ontkom je er niet aan: spinnenwebben, witte spoken, monsters, zombies… en heksen.
Als kind voelde ik mij stout en slecht; een klein stout heksje. Onbewust en onbedoeld door mijn omgeving (opvoeding, school). Ik verwijt hiermee niemand, maar deze levenservaringen nemen wij als kind in ons mee. Het maakt wie we nu zijn geworden. Om vervolgens in de volwassenheid hier verder aan te werken en zichzelf te ontwikkelen en herontdekken.
Op school, bijvoorbeeld, wordt ons geleerd binnen de lijntjes te tekenen. Teken je over de lijntjes, dan wordt dat als ‘verkeerd, niet goed’ bestempeld. Het wordt afgekeurd. Als kind voel je je afgekeurd. En kan je al gauw de conclusie trekken: “Ik ben afgekeurd, ik ben niet goed. Ik ben slecht.”
In de kleutergroep had ik twee vriendinnetjes. Ik herinner me nog dat we in de pauzes Ariël, de kleine zeemeermin speelden. Natuurlijk kon er geen drie Ariëls zijn. Hoewel ik in mijn kinderlijke overtuiging geloofde, dat ik de beste van de drie zong, moest ik Ursula, de zeeheks spelen. “Want je doet haar zo goed na” werd er gezegd. Hoewel ik eerst weigerde, liet ik mij toch in de rol duwen die ik niet wilde spelen. De heks. The bad guy. En dat voor een tijdje elke pauzes.
Thuis speelden we vroeger veel fantasiespellen met elkaar. Ik begon iedere keer als de mooie prinses die beschermd moest worden. Ik weet niet hoe, maar ik eindigde altijd als de boze gekke heks die aanviel. Alsof het een gewoonte werd. Een van mijn, lief bedoeld, koosnaampje thuis was ‘heks’.
Als ik later opzocht naar de geschiedenis van heksen, snap ik waarom ik, bewust of onbewust, voor heks werd gezien. Allereerst wil ik zeggen dat het woord ‘heks’ door de eeuwen heen een negatieve lading heeft. Alles heeft twee kanten, maar in dit blog doel ik op de witte heksen, witte ‘magie’.
Hekserij is een natuurreligie, een levenswijze. Het komt wereldwijd voor in alle tijden. Vrouwen (en mannen), die gezien werden als heksen, waren meestal mensen die sterk intuïtief ontwikkeld waren (zesde zintuig). Ze meenden dat alles energie is. Er werd afgestemd geleefd vanuit innerlijke kracht, intuïtie en de natuur. Ze geloofden in de kracht van de natuur en zijn er ook mee verbonden. Velen werkten met helende kruiden, de maancycli, astrologie, de seizoenen, dieren, edelstenen en nog veel meer. Tevens werden heksen (stiekem) benaderd door hulpbehoevende, wanhopige en/of zieke mensen. De meeste heksen helpen graag. Daarnaast geloofden ze in magie, ook wel manifestatie kracht of intentie; dat waar je zo in gelooft, kan ook echt gebeuren. Je kan ervoor zorgen dat het gebeurt.
Helaas liep het toen slecht af met heksen. Van alle tijden in alle culturen waren er heksenvervolgingen. Hekserij werd geassocieerd met satan, de duivel.
Rond de vijftiende eeuw begon in Europa de heksenjacht. Er diende een tijd aan van hongersnood, oorlogen en financiële crisissen aan. De kerk verbood magie en toverij en wees de heks aan als de oorzaak van de problemen. Er werden geruchten verspreid. Negatieve bijgeloof over de kwade heks werd diep ingehamerd. Mensen werden bang gemaakt. Iedereen die anders/opvallend eruit zag, anders/opvallend gedroeg en/of vrouw was, kon zomaar opgepakt en veroordeeld worden.
En nu, anno 2022, komen steeds meer vrouwen (en ook mannen) in hun kracht te staan. Hekserij is niet zo vaag, mysterieus en gek meer. Mensen die durven te vertrouwen op hun intuïtie. En dat ook uitstralen. Zelfvertrouwen. Is kunnen vertrouwen op zichzelf. Die ook werken met kruiden (huis-tuin-en-keuken middeltjes). Of die zo verbonden voelen met zichzelf en de natuur. Alles draait om eenheid, balans, respect en gelijkheid. Die de ander, waar het kan, helpt. En ook zo nu en dan de tijd neemt voor innerlijk werk/groei en aan meditatie doet. Die leeft vanuit zijn/haar ware bezielde essentie. Ik noem hen ‘de moderne heks’. Heks zijn heeft voor mij geen vaste regels. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Op een natuurlijke manier die fijn en goed voor je voelt. Wellicht herken jij je hierin?
Thuis zit ik op de grond. De jongens spelen vrolijk rond. Op een gegeven moment loopt mijn jongste zoon naar me toe. Ik trek hem naar me toe. Zoals gewoonlijk knuffel ik hem. “Wie is mama’s liefste hier?” fluister ik glimlachend in zijn oor.
Plotseling, vanuit het niets begint hij wild met zijn armen uitgestrekt te bewegen. Ik houd hem nog steviger vast, bang dat hij wellicht kan vallen door zijn onverwachte driftige bewegingen. Hij kijkt naar zijn broers en brult: “Help, help! Ik ben gepakt door de heks!”
Tuurlijk; geen monster, spook, de vijand, de slechterik of de boef. Maar de heks. Nog steeds. Vroeger en nu. Met trots gezegd: Ik ben een moderne heks. ;-)