Ik eerst en dan de rest

Dat verklaart alles. Ik begreep toen pas waarom ik me zo moe voelde. Echt een Smurfie ben ik ook soms. Als ik beter naar mezelf had geluisterd, wist ik instinctief allang wat de uitslag was.

Dinsdagochtend kon ik niet opstaan. Alsof ik toestemming heb gekregen om ziek te mogen zijn. Van de GGD en de coronavirus. Ik sliep de hele dag door. Woensdag sliep ik ook veel, maar begon hier en daar wat te eten. Ik begon mij iets beter te voelen. In die avond “besloot” ik dat ik wel bijna beter zou zijn.

Daarom stond ik donderdagochtend lekkere pannenkoekjes te bakken. Want, zo vond ik, manlief heeft al genoeg voor me gedaan de afgelopen dagen. Nou mag hij weer wat gaan uitrusten. Trouwens, de jongens waren lief geweest. Dus laat ik hen nu verwennen met pannenkoekjes als ontbijt.

Halverwege het bakken kon ik niet meer. Mijn lichaam stribbelde tegen; ik voelde me zo zwak. Mijn hoofd bood weerstand; ik kreeg weer die doffe drukkende hoofdpijn.

Terwijl mijn man het bakken overnam, vertrok ik weer als een oude oma naar boven, mijn bed weer in.

Soms kan ik ook een ollie-drollie zijn. Een echte eigen wijsneusje. Wie maar niet horen wil, moet maar voelen, zou mijn lichaam gezegd hebben.

Warm en veilig in bed kwam ik tot de nodige rust. En de nodige reflectie. Zorgen voor de ander, daar ben ik goed in. Maar zorgen voor zichzelf? Ik rende dwars door mezelf heen, naar de ander toe. Als ik zelf al over mijn eigen grenzen heen ga, dan laat ik makkelijk ook de ander over mijn grens heen gaan. En dat wil ik niet. Tijd voor een andere aanpak.

Wat wil de corona mij leren? Dat was mij wel duidelijk geworden. Dat ik mezelf op nummer 1 mag zetten. Eerst ik, dan de ander. En nee, dat is zeker niet egoïstisch, ook al voelt het soms wel zo. In het vliegtuig moet je ook eerst jezelf zo’n zuurstofmasker opdoen, voor je het bij de ander/je kind opdoet. Want alleen ik kan het beste voor mezelf zorgen. Niemand doet dat voor mij (ik krijg natuurlijk steun van mijn man, maar je begrijpt wat ik bedoel).

Dus probeerde ik lief te zijn voor mezelf. Voor mijn lichaam. Ik probeerde alle controle los te laten. Manlief doet de dingen weliswaar niet op MIJN manier, maar hij doet zijn best en is perfect op ZIJN manier.

Acceptatie, loslaten, vertrouwen hebben dat alles goed komt zonder mijn aanwezigheid (kuch-controle-kuch). Aandacht en focus op mijn eigen herstel en lichaam. Geduldig zijn en dingen stap voor stap doen. Tussendoor steeds de vraag aan mezelf stellen: Hoe voelt dit? Voelt dit goed aan? Kan dit?

Als een braaf meisje luisterde ik naar de basisbehoeften van mijn lichaam.

Misschien ben je wel een kei in het zorgen voor jezelf. Voor mij voelt het toch anders. Want eerlijk is eerlijk, ik moest wennen aan de omschakeling. Van zorgen voor de ander, naar zorgen voor mezelf. Even geen de was doen, stofzuigen, koken en vooral even geen stand-by mama meer zijn. Alleen met mezelf (bezig) zijn.

Mijn to do list van de dag was:

• Veel warm water drinken
• Voldoende en op tijd (bed)rust
• Door het lichaam goed opneembare vitamine c en andere supplementen nemen
• Etherische oliën waar nodig gebruiken
• Voedzaam (fruit en groenten) eten wanneer mijn maag knor knor zegt

Het waren voor mij leerzame zieke dagen geweest. Ik kreeg dit besef: Als ik goed voor mezelf zorg, zorg ik ook voor de ander.

Zorg je ook goed voor jezelf?