Ik ga voor de diamant! Jij ook?
13 Maart 2022Veranderen. Daar hebben we een liefde-haat relatie mee. We willen wel, maar ook weer niet. Of we willen wel, maar het lukt ons op de één of ander manier gewoon niet. Wie wilt nou niet gezonder eten bijvoorbeeld? Verhuizen naar een groter huis, een ander leuke baan of een “betere” medemens zijn?
We willen allemaal wel veranderen, alleen als het iets positiefs oplevert. Een winsituatie.
En ook als het goed zou uitpakken, toch kan het idee alleen maar in ons hoofd rond blijven zweven. Er gebeurt van alles in het hoofd, maar tot actie komen… Dat is vaak een stap te ver. Ook al willen we diep van binnen ons plan uitvoeren.
Maar waarom lukt het ons meestal moeilijk om de eerste stap te zetten?
Daar zijn natuurlijk genoeg redenen voor. Wat ik vanuit mijn eigen ervaring je kan vertellen is: Angst.
Angst voor de verandering zelf, voor het onbekende dat komen gaat. Voor al het mogelijke dat kan gebeuren. Voor de mogelijke teleurstelling, wat als het niet lukt? Angst voor iets verliezen. Want bij elke verandering komt er altijd iets nieuws aan en gaat er iets ouds weg.
Er zijn diverse excuses om niet te hoeven veranderen. “Ik zit nu wel ‘lekker’ in mijn leven” en “Ik weet niet hoe” waren de mijne. Ik zat zo in mijn comfort-zone, zogenaamd veilig, terwijl ergens in mij wist dat dit zo niet langer door kon gaan. Het voelde als het lopen in een doodlopende weg.
En toen overleed mijn schoonvader in zomer 2020. Bam! Opeens kon ik er niet meer omheen. Na deze intense gebeurtenis, wat een vreselijke verandering was, wist ik dat ik verder wilde. Voelde ik de kracht weer mijn hart te volgen. Meer uit mijn leven te halen.
Met de intentie van dat ik wilde veranderen en vooral weer aandacht aan mezelf willen geven, kwam ik per toeval bij coach Esther Lases (www.estherlases.com) terecht. Geen toeval eigenlijk, alles gebeurt met een reden, is mijn visie en ervaring.
Ik weet nog dat toen ik, vooraf en in het begin van de training ‘7Senses’ volgde, ik op vele momenten paniek voelde. Bang dat als ik zo bezig met mezelf zou zijn, ik mijn gezin zou kwijtraken. De angst dat als ik zo sterk ontwikkeld was, ik niet meer op één lijn/niveau zou staan met mijn man en ik hem zou verliezen. Of dat mijn familie en vrienden mij zouden verlaten. Maar ook de angst voor misschien wel aan het licht gebrachte trauma’s waar ik het bestaan niet van af wist. En dat ik dit niet aan zou kunnen. Ik was bang voor wat mij allemaal te wachten stond.
Zoals bij elke verandering heb ik na deze training ook “iets gewonnen en iets verloren”. Mijn eigen angst had mij kunnen belemmeren in mijn proces, maar het heeft mij juist laten groeien.
Wat je aandacht geeft groeit. En wat groeit, doet vaak pijn. Eerste melktandjes? Huilen. Je wordt langer? Groeipijn. Een bevalling? Au. Pijn is niet fijn, maar soms heeft het een functie.
Ik heb een stukje oude ik mogen loslaten en een nieuwe ik mogen verwelkomen (helen). Terwijl dit allemaal al die tijd al in mij zat. Dus dank je wel angst, dat je aan mij liet zien welk deel in mij meer liefde mocht ontvangen. Of zoals Esther het zo inspirerend zei: “Iedereen draagt een ruwe ongeslepen diamant in zich. Alleen moeten we de stof er omheen met liefde wegvegen en met zachtheid de scherpe kantjes beetje bij polijsten, zodat het weer kan stralen. Zoals de diamant daar voor bestemd is te doen.”
Als je in jezelf durft te kijken, welke stoffen/viezigheden mogen weggepoetst worden? Welke angsten kunnen losgelaten worden? Zodat je de mooie diamant kan zijn, die jij werkelijk bent?
‘Shine bright like a diamond!’ Dag stof, hallo glinster!
