Je wordt bedankt!
17 April 2022Heb je weleens dat gevoel? Dat iedereen om je heen vooruit gaat in het leven, behalve jij? Dat persoon A op social media de mooiste foto’s maakt? En die bestaan uit vrolijk gezelschap, gave vakanties en heerlijk eten? Of dat persoon B die het op carrière gebied zo succesvol is? Om niet te vergeten dat persoon C gaat samenwonen/trouwen en kinderen krijgt. Iedereen heeft een perfect leventje, iedereen is lekker bezig. Terwijl je het gevoel hebt dat je rondjes aan het lopen bent: vast in het dagelijks ritme? Waar sta jij dan? Stil?
Dat heb ik mezelf ook vaak genoeg afgevraagd. Ik voelde me dan akelig en rot. Een mengelmoes van jaloezie, bedroefd, boos, belabberd en onmacht. Gedachten komen op als: Mijn leven is ook wel fijn, maar vergeleken met die ander… Waarom heb ik niet bereikt, wat zij hebben bereikt? Ik wou dat ik dat ook had/kon…
Mijn aandacht was gericht op anderen. Naar de buitenwereld in plaats van naar mijn binnenwereld. Ja, ik voelde die nare emoties en gevoelens. En die wilde ik het liefst allemaal negeren, verstoppen en verbergen. Voor mezelf en voor de ander. Ik wilde die gevoelens niet.
Want wat voor een slecht mens ben ik dan als ik de ander geen leuk leven kan gunnen? Ben ik in staat mezelf een leuk leven te gunnen? Zelfverwijt en zelfkritiek kwamen dan om de hoek kijken. Nou was ik behalve onvriendelijk naar de ander, vooral onvriendelijk naar mezelf toe.
Wat ik in de laatste maanden heb mogen leren en ervaren is lief zijn voor mezelf. Voor mijn lichaam, psychisch en emotioneel. Een van de “methode” is dankbaarheid.
Toen ik toch al vast zat en stil stond, kon ik deze vraag aan mezelf stellen: Waar ben ik dankbaar voor?
Bijna elke dag denk ik na over deze vraag. Meestal in de ochtend en/of in de avond. Dan doorloop ik in mijn hoofd de dag en voel de dankbaarheid.
Omdat ik me zo focuste op anderen, ben ik de mooie dingen in mijn leven “vergeten”. Alles wordt dan gewoontjes en gebeurt automatisch. Bij deze ‘alles’ vergeten we soms er even bewust van te worden.
Een diepe snijwond zorgde ervoor dat ik ruim een week niet mijn wijsvinger kon gebruiken. Ik deed een dagelijkse bezigheid die ik “normaal” ook deed, en dan ‘au!’. Opeens besefte ik, hoe handig elk vinger is. Ik voelde ook dankbaarheid dat ik handen heb. Dat ik een fijn lichaam mag hebben. Als een lieve auto die ik besturen kan en mij overal naar toe kan brengen, waar ik heen wil. Dat ik dankzij mijn lichaam, via zintuigen, alles kan ervaren.
“Tot morgen!” wordt er wel gezegd. Maar wie zegt dat je daadwerkelijk elkaar weer kunt zien? In de ochtend ben ik dankbaar dat ik mijn ogen open kan doen en dat ik adem. Bij het ontbijt ben ik zo dankbaar dat er eten is in huis die mijn lichaam, ziel en geest voedt. Maar ook dat ik “gewoon zomaar” schoon water kan drinken wanneer ik dat wil. Uit een kraan. Zonder ver te hoeven lopen. Ik ben dankbaar dat ik omringd ben door liefde, licht en positiviteit.
Het is zo makkelijk mezelf met anderen te vergelijken. De kunst is juist steeds weer terug te gaan naar mezelf. Naar dankbaarheid.
Waar ben jij dankbaar voor?
Ps: Heb ik al tegen je gezegd hoe blij ik ben dat je mijn blog leest? Je wordt bedankt! ;-)
