Jij bepaalt altijd alles!
23 Mei 2022Mijn drie kinderen spelen in de woonkamer. Met mijn oren luister ik naar wat er allemaal gebeurt. Er klinkt inspanning van gesjouw, geduw en getrek. “Zo, klaar!” roept mijn jongste zoon trots. Ik werp snel een blik op de nieuwe hut. De jongste heeft het met allerlei materialen gemaakt. Het ziet er compact uit. Linksonder is een kleine gat dat dient als ingang/uitgang. “Kijk broers (bij de namen aanspreken)! Ik heb een hut gebouwd!” De oudste twee komen meedoen.
Even gaat het goed. Totdat de oudste een deel van de schuilplaats sloopt en verbouwt naar zijn smaak.
“NEE!” gilt de jongste. “Wat doe je nou?”
“Ik wil het zo hebben.” zegt de oudste.
“Nee, dat wil ik niet!”
“Waarom? Dit is toch ook leuk?”
“NEE!!” de jongste begint steeds harder te schreeuwen. “Ik mag het zelf bepalen!”
“Maar ik wil het zo hebben! Dit kan toch ook?” probeert de oudste nog.
“Nee! Waarom speel je altijd de baas? Ik wil niet dat je bepaalt! Jij bepaalt altijd alles! Stomme poepie-scheet-la-la!” Het scheldwoord van de jongste. Dan weet je: Nu is het menens. Hij begint woest te springen en te krijsen. Een hoop lawaai. Ik wacht af.
“Oké oké…” de oudste geeft het op en maak aanstalten om alles terug te verbouwen.
“Maar broertje (bij de naam aanspreken),” begint de middelste rustig tegen de jongste te praten, “het gaat niet om het bepalen. Het gaat om het samen spelen.” Even is het stil in de woonkamer. Ik spits mijn oren.
“Oké!” met tegenzin geeft de jongste met harde toon toe. Aan de oudste vraagt de middelste: “Broer (bij de naam aanspreken), waarom wil je het slopen?”
Zijn broer geeft zacht antwoord: “Anders kan ik er niet in…”
Er brandt een lichtje bij mij. Opeens snap ik waar het over gaat.
De oudste kan met zijn groter postuur niet door de kleine ingang in de hut komen. Wellicht is hij bang om buitengesloten te worden en alleen te moeten spelen. Daarom wilt hij de hut zo gaan verbouwen dat hij wel door het gat kan binnenkruipen. Zonder overleg.
De jongste wilt zijn territorium bewaken. Hij wilt eigen vrijheid. Zijn eigen regels maken. Dat heeft hij vurig en luidruchtig kenbaar gemaakt. Uit onmacht.
En de middelste? Die wilt gewoon spelen. In harmonie samen spelen. Door te communiceren.
Deze gedragingen herken ik zeker. Ik denk misschien wel ieder van ons.
Net als mijn oudste zoon, wil ik ook graag meedoen. Ergens bijhoren, veilig bij een groep.
Tegelijkertijd willen we controle vasthouden. Mijn jongste zoon heeft deze eigenschap niet van een vreemde (haha!). Eigen vrijheid, zelf keuzes kunnen maken en eigen grenzen bewaken.
Maar bovenal willen we gewoon spelen. Kunnen genieten van het leven. Er het beste uithalen. Plezier maken en ervaren. Zo nu en dan alleen, maar ook samen met anderen. Samen in harmonie leven.
Samengevat: Gelijkheid, vrijheid en eenheid in de samenleving.
Dit doet mij meteen denken aan het Reinvent Society webinar van Conrad van Pruijssen en Maartje Koper die ik onlangs gevolgd heb. Ze streven samen naar een maatschappij waar vrijheid, gelijkheid en eenheid mogelijk is. Dit willen we allemaal en dit kunnen wij samen tot werkelijkheid maken (https://www.facebook.com/ProjectReinventSociety en https://nl.player.fm/series/van-hokjes-naar-puzzelstukjes/s4-aflevering-5-met-conrad-van-pruijssen-over-een-nieuwe-samenleving).
Niemand is de baas over jouw leven. Niemand bepaalt voor jou. Niemand anders dan jijzelf. Alleen jij bepaalt, kiest en beslist. Hoe, wat, waar en wanneer.
Men kan je slechts uitnodigen: Kom je ook spelen?
