“Moet je dit zien! Wauw toch?!”
27 Feb 2022Het is bijna middennacht. Ik rond mijn dag af. Ik loop van de woonkamer richting de gang op. Klaar om naar boven te gaan. Ik loop langs de kinderhoek. Plotseling zie ik daar, waar hier en daar nog wat speelgoed ligt, een sticker liggen. Een gele glimlachende smiley sticker op de grond. Die plakt eigenlijk niet meer. Die moet eigenlijk in de prullenbak. Ach ja, morgen weer een dag, denk ik.
“Mama, mamaaah!” De volgende morgen hoor ik mijn oudste zoon roepen. Aan zijn stem kan ik horen dat hij enorm enthousiast is. “Mama kijk!” Stralende ogen en brede lach op zijn gezicht. Hij stuitert van de opwinding. Ik werp een blik in zijn hand. Daar zie ik de gele glimlachende smiley van gisteravond weer, maar dan een beetje raar. Alsof het beschadigd is. “Oh ja, de smiley sticker. Gooi die maar weg.” is mijn reactie. “Maar mama, kijk! Moet je dit zien! Het ziet er zo mooi uit! Alle kleuren van de regenboog zit er in.” Dit keer kijk ik met wat meer aandacht. En inderdaad, het is prachtig. “Je hebt gelijk” zei ik een beetje verbijsterd. Hij lacht blij. “En zo in het licht, schijnt hij nog mooier.”
Mijn zoon beweegt de sticker in het daglicht. Wauw! “Hoe kan dat nou? Gisteren was het nog een gele smiley en nu een regenboog smiley?” vraag ik verbaasd en nieuwsgierig. Hij draait de sticker om. “Gewoon, ik heb de achterkant eraf gepulkt en de bovenkant weggekrast.” Ik neem de sticker van hem over en bekijk het met verwondering. De plakkende laag op de achterkant is inderdaad weg. Er blijft een soort dun folie over. “Waarom heb je die eraf gehaald?” vraag ik. “Nou, ik wilde weten wat er onder zat.” Hij is nog steeds zo enthousiast, met een vette lach op zijn gezicht. Die happy ogen. Mijn hart smelt. Ik knuffel hem. “Wat bijzonder, lieverd. Jij bent bijzonder. Je hebt een schat gevonden.” Ik geef hem een kus. Jij bent mijn schat, denk ik.
Ik geef hem de sticker terug. Blij huppelend loopt hij ermee weg. Mijn dag begint goed.
Mijn kinderen zijn als een spiegel voor mij. Een reminder. Vroeger als kind kon ik ook van die kleine dingetjes in het leven genieten. Alles om mij heen bewonderen. Dat deel zit nog steeds in mij, maar door het volwassen worden, is het meer naar de achtergrond geschoven. Alles wordt gewoon, vanzelfsprekend. De focus ligt ergens anders, overleven, naar buiten gericht. Hoe mooi is het om meer die kindskwaliteiten naar voren te mogen brengen? Om door de kinderogen weer de mooie dingen in de wereld te zien. Nieuwsgierig te blijven en een onbevangen blik te hebben. Om echt te genieten en het leven te ervaren zoals die daadwerkelijk is?
Een paar dagen later wil ik een papiertje weggooien. Ik open de prullenbak. Op de bovenkant zie ik de regenboog smiley! WAT? Gelukkig is de oude sticker niet vies. Ik vis het uit en loop ermee naar mijn zoon. “Lieverd, ik vond deze in de prullenbak.”, probeer ik voorzichtig. “Ja, ik heb hem gegooid. Ik hoef hem niet meer.” Hij speelt vrolijk verder. Daar sta ik dan.
Hoe kan dat nou? Een paar dagen geleden was het voor hem een gevonden schat en nu een stuk afval.
Ook mooi hoor. Kinderen kunnen zo goed plezier aan iets beleven, het loslaten en weer doorgaan. Weer een wijze levensles voor mij.
Voor mij heeft de smiley nu veel meer betekenis gekregen dan voor mijn zoon. Zal ik hem toch maar weggooien? Het is eigenlijk ook wel een oud ding.
Ik besluit er toch iets mee te gaan doen. Ik pak wat plakband en geef het een nieuwe plek. Op de spiegel, in de badkamer. Zodat ik elke morgen eraan herinnerd mag worden: Ontspan, geniet en maak plezier!