Wat heb je nodig?
29 Juni 2022Medio juni 2022 schreef ik:
Na de geboorte van mijn oudste zoon, kreeg hij eczeem en voedselallergieën. Als moeder zijnde zocht ik, behalve naar oplossingen, ook naar de oorzaak. In de reguliere zorg vond ik voor mijn zoon tijdelijke verlichting. Maar wat ik wilde was begrijpen en het verkrijgen van antwoorden.
Dankzij mijn zoon ben ik nu waar ik ben. Ik heb zoveel mogen leren van hem. Over natuurlijke (op)voeding, onze familielijn, etherische oliën en over mezelf.
Bij het schrijven van bovenstaande stuk werd ik emotioneel. Ik was toen bij Marketing Opleiding module 2, dag 2 van coach Scarlet Le Pair. De ruimte van de opleiding zit middenin een prachtig bos.
Terwijl ik schreef en de tekst herlas, voelde ik tranen in mij opkomen. Emoties en herinningen kwamen naar boven. Onbegrip van anderen, verdriet, onmacht en hulpeloos alleen. Alsof ik tegen de wereld vocht. Terwijl ik me uitgeput voelde. En toch; als een leeuwin bleef ik doorgaan. Alles voor mijn kind.
Toen ik emotioneel werd, had ik even geprobeerd dat gevoel te onderdrukken. Ik zat immers buitenhuis, in een les met andere cursisten. Uiteindelijk liet ik het gevoel binnen. Ik liep met tranen in mijn ogen weg van de ruimte. In het toilet liet ik mijn tranen los. Maar ik voelde dat ik naar buiten wilde, het bos in. Ik wandelde een stukje en was daar even met mijn verdriet. In mijn hoofd zag ik een ongeruste Scarlet (“Waar is Wing nou?”), dus haalde ik een paar keer diep adem en liep weer terug.
Weer zittend op mijn stoel probeerde ik verder te “functioneren”. Wat totaal niet lukte. Dat zwaar drukkend gevoel rondom mijn keel en borst was nog aanwezig. Een medecursist, ongeveer een meter naast mij vandaan, keek naar me en vroeg: “Gaat het goed met je?”
Ik knikte, maar ik huilde weer en schudde met mijn hoofd. Waarom is toegeven aan verdriet soms zo moeilijk? Alsof ik over mijn eigen drempel heen moet gaan. Een soort trots, een soort van sterk-willen-zijn-imago. Tevens schaam ik me voor mijn tranen en wil de ander niet tot last zijn. Maar ik merk steeds meer dat mijn kwetsbare kant juist een kracht van mij kan zijn. Dat mijn verdriet anderen raakt, herkenbaar voor anderen is en er boeiende verhalen uit ontstaan.
Zo creëer ik nieuwe herinneringen. Begrip van anderen, dat mijn gevoel er mag zijn. De andere cursisten luisterden naar mij. Naar wat ik te vertellen heb. Ze vroegen of ik iets nodig had (“Wil je iets drinken?” “Of misschien een koekje?”). Zoveel liefde. Dankbaarheid; ik ben niet alleen. Ik ben niet de enige. Wij zijn er voor elkaar.
Na het gesprek en een lunchpauze zag ik in de kast orakelkaarten liggen. Ik pakte een kaart uit de kaartendeck ‘De Boodschappers van Gaia’. Kaart 24: ‘Laat twee één worden’.
Hoe mooi en toepasselijk voor mijn situatie. Laat de verborgen emoties van mijn vroegere gekwetste en bezorgde ik boven water komen. En laat haar getroost worden door de huidige begripvolle en vriendelijke ik.
Dat is wat ik nodig heb. Dat is wat ik aan mezelf kan geven.
Verder wens ik dat de reguliere zorg en de alternatieve zorg nog meer met elkaar mag gaan samenwerken. Wij zijn meer dan ons fysiek lichaam. Laat twee één worden.
